Čuveni Aristotel je u svom delu “Poetika” napisao da se pozorište razvilo iz peana, svečanih pesama u slavu boga Dionisa.

Takmičenja u tragedijama organizovana su na festivalu u gradu Dionisija, a svaki pisac imao je patrona i pisao je tetralogiju: tri tragedije i satirsku igru. Pisac je tada bio sve: režiser, kompozitor, koreograf…

Tetralogije su bivale izvođene u otvorenom teatru i na njima su učestvovali samo muškarci, koji nisu glumili, već su samo predstavljali sami sebe, a pratio ih je hor koji je pevao i recitovao u slavu grčkih heroja. I glumci i članovi hora nosili su velike šarene maske ali i glomaznu i upadljivu odeću.

Prvi poznati pravi glumac i teoretičar bio je Teospid i on je izvršio pravu pozorišnu revoluciju. Davne 534. godine pre nove ere uveo je sistem u kome je glumac,protagonista glumio sve uloge. Dramski pisac Eshil, uveo je drugog glumca (antagonistu), a Sofokle trećeg glumca. Jako mali broj pozorišnih dela sačuvan je iz ove epohe.

Pozorište u Srbiji ima tradiciju dužu od osam vekova, ali teatarski život na ovim prostorima nije tekao bez prekida.
U srednjem veku su srpska pozorišta u osnovi imala svetovnu i zabavljačku funkciju. Bile su to improvizacije bez pisanog teksta prikazivane na javnim mestima. Podaci u umetničkoj literaturi trinaestog veka pokazuju da su crkvene vlasti zabranjivale vernicima da odlaze na skupove gde glumci igraju svoje predstave. Početkom šesnaestog veka, poturčeni velikaš Ali-beg Pavlović poslao je u Dubrovnik svoju pozorišnu družinu kojom je upravljao Srbin Radoje Vukosalić, prvi poznati srpski glumac.

Prva novovremena srpska predstava bila je takozvana školska drama: u Sremskim Karlovcima izvedena je “Traedokomedija” Manuela Kozačinskog, i njome počinje novija dramska književnost u Srba. Razdoblje školskih predstava traje do 1813. godine i tada počinje amatersko predstavljanje.
Krajem avgusta 1813, godine, u Pešti, izvedena je prva predstava sačinjena prema delu Augusta Kocebua. Bila je to “Kreštalica” Joakima Vujića.
Vujić je u Kragujevcu 1835, godine osnovao Knjažačko-serbski teatar i on sam u njemu je bio direktor, dramaturg, reditelj, prevodilac, adapter dramskih dela i glavni glumac. Zbog svega navedenog, Joakima Vujića možemo smatrati “ocem srpskog pozorišta”.
Godine 1838, u Novom Sadu nastala je Prva Profesionalna Pozorišna grupa u Srbiji. Bilo je to leteće dramsko pozorište koje je do 1840. godine davalo predstave u Novom Sadu, Zemunu i Pančevu, a zatim i u Zagrebu.

Daljem razvoju, napretku i popularizaciji pozorišta u Srba doprineli su i Jovan Sterija Popović, Laza Kostić, Đura Jakšić i drugi…
Branislav Nušić jedan je od najznačajnijih među njima, i ceo dvadeseti vek obeležio je kao suvereni vladalac repertoara srpskih pozorišta.

Između dva svetska rata u Srbiji su bila česta gostovanja Moskovskog Hudoženstvenog Teatra. U to vreme, Beograd je takođe imao svoj glumački ansambl i to visokog srednjoevropskog umatničkog ranga. Nakon drugog svetskog rata dolazi do bujnog razvoja pozorišta u Srbiji.
Među najznačajnijim glumcima srpskog pozorišta svih vremena su: Raša Plaović, Žanka Stokoć, Toša Jovanović, Milka Grgurova, Dobrica Milutinović, Pera Dobrinović, Milorad Gavrilović, a nakon Drugog svetskog rata i Milivoje Živanović, Mira stupica, Branko Pleša…
Danas u Srbiji radi oko 35 profesionalnih pozorišta, 3 visoke škole za pozorišno obrazovanje, 2 pozorišna muzeja, i njihov rad prati nekoliko stručnih pozorišnih publikacija.

Svetski dan pozorišta 1961, godine uspostavio je Međunarodni pozorišni institut. Na poziv Međunarodnog pozorišnog instituta, na svetski dan pozorišta, poruku uvek piše jedna slavna ličnost iz sveta pozorišta. Ove godine, odabran je američki glumac, producent, dramski pisac i reditelj Džon Malkovič. Malkovič je pozorišnim radnicima u svojoj poruci poželeo da sve što rade bude originalno i neodoljivo:

“Neka vaša dela budu duboka, dirljiva, promišljena i jednostavna. Neka nam pomognu da razmislimo o tome šta znači biti čovek, a ta misao neka bude iz srca, prožeta iskrenošću, slobodoumnošću i blagonaklonošću.
Neka vam Bog podari talenta i neumoljivosti da nas naučite kako kuca ljudsko srce u svoj svojoj složenosti, kao i poniznosti i ljubopitljivosti da taj zadatak učinite vašim životnim delom. Neka najbolji među vana, pošto će to biti samo najbolji od vas i samo u najređim i najkraćim trenucima, uspeju da daju okvir onom najvažnijem od svih pitanja – Kako živimo?”.